شهرداری و چالش های محله هرندی

 روزنامه ایران در یادداشتی به قلم  فاطمه دانشور عضو شورای شهر تهران نوشت:


نگاهی به اقدامات شهرداری تهران در مسائل مربوط به محله هرندی نشان می‌دهد این نهاد عمومی و اجتماعی برای حل مشکل ساکنان این محله دلسوزانه وارد عمل شده ولی فاقد بنیان نظری جامعه شناسانه است، یعنی یک تئوری علمی یا تحقیقی مشابهی که در محلات مشابه هرندی در تمام دنیا انجام می‌شود، در این محله انجام نشده است.

متأسفانه شهرداری در اقدامات مداخله‌ای خود بر خلاف تذکراتی که بارها داده شد، به صورت شتاب زده، عجولانه و بدون مطالعه وارد عمل شد. این سرعت عمل و ورود پر سرو صدای مسئولان به محله هرندی بدون ترتیب زمانی مشخص، یک انتظارکاذب و غیر واقعی در مردم محلی ایجاد کرد. این در حالی است که همه ساکنان محله هرندی، افراد کارتن خواب و معتاد نیستند البته این انتظار را هم ایجاد کرد که مسأله کارتن خوابی بسرعت سروسامان پیدا کند، بنابراین زمانی که پروسه کار طولانی می‌شود طبیعی است که مردم خودشان وارد عمل می‌شوند. این در حالی است که در طرح مداخله هیچ نقشی برای مشارکت مردم محل در نظر گرفته نشده است و باید براساس نظریه‌های علمی، یک بخش از کار به مردم محله هرندی سپرده می‌شد تا شکل مداخله کالبدی به مداخله اجتماعی تغییر می‌کرد. اما این اتفاق تنها منجر به حساسیت افکار عمومی شد و چون فاقد مشارکت اجتماعی بود به شکل تهدید در زندگی عادی مردم بروز پیدا کرد و باعث شد تا آنها شخصاً به این موضوع ورود پیدا کنند. البته بخش دیگر این مسأله هم به حرکت‌های افراطی مثل ارائه غذا به کارتن خواب‌ها بر می‌گشت، تا جایی که مردم کم کم متوجه شدند که کارتن خواب‌ها در این منطقه برای خودشان چادر زده‌اند و دنبال یک اقامت طولانی مدت هستند، بنابراین طبیعی است مردم در برابر این حرکت اعتراض کنند. اما این حرکت اعتراضی تنها منجر به پراکندگی کارتن خواب‌ها در مناطق مجاور محله هرندی می‌شود و به نوعی آسیب را توزیع می‌کند.

به هرترتیب مردم باید صبوری کنند و از شهرداری نیز انتظار می‌رود در این زمینه بسترسازی و کار مطالعاتی کند و صرفاً به دادن وعده و وعید نظیر آنچه که در ثبت پلاک به پلاک محله هرندی اتفاق افتاد، اکتفا نکند. شهرداری در این طرح برای خوانش پلاک‌ها، اقدام به توزیع بسته‌های ارزاق کرد و بعد همه چیز را به حال خود وا گذاشت. بارها تأکید شده است که نخستین قدم در محله هرندی، باید تهیه «سند اقدام جامع» باشد، سندی که جای خالی آن با گزارش‌های بدون مطالعه و غیر کارشناسانه شهرداری پر نمی‌شود. از طرفی حل این معضل بین بخشی است و از عهده یک سازمان بر نمی‌آید. چرا که هم‌اکنون فقط شهرداری ورود پیدا کرده و دیگر سازمان‌ها همچون بهزیستی که فاقد اعتبار و بودجه و زیر ساخت‌های مناسبند مشارکتی ندارند. البته ما در این زمینه، مشکلات قانونی زیادی هم داریم. در بحث ساماندهی کارتن خواب‌ها شهرداری ابتدا برای مردان اقدام می‌کند سپس برای زنان و در نهایت برای کودکان، اینکه چرا این اتفاق رخ می‌دهد به این دلیل است که از نظر قانونی، بهزیستی متولی کودکان است و شهرداری اجازه مداخله در این حوزه را ندارد. بنابراین با چنین اقدامی تعداد «مراکز زنانه کاهش آسیب» تقلیل می‌یابد. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد موانع و چالش‌های موجود بر سر راه اجرای قوانین است، زیرا هم‌اکنون تعداد زیادی از زنان کارتن خوابی که به زایشگاه‌ها مراجعه می‌کنند و اعتیاد دوگانه دارند در بیمارستان‌ها بسختی پذیرش شده و به دلیل برخی مسائل بسرعت مرخص می‌شوند.